די בעל־הביתטע איז אַזױ חוצפּה, װײַל זי איז זיכער, אַז זי װעט דאָס אַלץ אַרױפֿטאָן. און אפילו זי וועט עס קריגן אין מויל, וועט זי זיך נישט אויפרעגן. האָט דער נעגער אַרײַנגעטאָן די בלאָנדע כלב אין שטײַג, און זי דאַן געטרונקען פֿון זרעמען ― זאָל זי געדענקען, װי אַזױ זי זאָל זיך פֿירן אין דעם בעל־הבית.
דער זיידע איז אין גוטן געשטאַלט, נישט יעדער יונגערמאַן האָט זיך געקענט אָפּשפּרונג אַזוי שטאַרק ווי אין זײַן אייניקל, בפֿרט פֿון הינטן.